Even geduld, a.u.b.

Waarschijnlijk, kan zo´n 50 procent van wat ik bezit, direct de prullenbak in, of naar het grofvuil. En wie weet is het percentage nog hoger. Als ik kijk naar wat er zoal in kasten en de schuur staat en wat ik ook regelmatig gebruik, is dat niet eens een beetje in verhouding. Zo is er de dekenkist vol schoenen, die ik ècht, ècht, ècht nodig had. Heus waar. Maar ik draag steeds dezelfde schoenen. Mijn alledaagse zwarte paar, mijn bruin-dus-past-niet-zo-bij-mijn-zwarte-kleding-paar, mijn rode laarsjes zonder hak en mijn blauwe laarzen met sleehak. De overige schoenen, van o.a. Nike, Adidas, Reebok, draag ik niet. Die staan stof en schimmel te vangen in de schuur. En muizenstront. Want ik heb muizen in de schuur.

Als ik denk aan het voorjaar, zie ik mezelf zitten in de tuin, met een biertje, een schildersezel en kwasten. Zon op m'n snufferd en gaan! 's Avonds een beetje loom aan de keukentafel eet ik een maaltijdsalade en na een rondje op de bank gezapt te hebben, ga ik naar mijn opgeruimde slaapkamer, waar de ramen tegenover elkaar openstaan, ondanks het advies dat niet te doen, want zo komt de warmte binnen. Zie ik dus echt voor me, hè... En dat geeft best een gelukszalig gevoel.

De realiteit is, dat ik met een uitgroei in mijn doodgeblondeerde haar, waar geen model meer in te bespeuren valt, met een te kleine en verwassen badjas, op sloffen en met een rol vuilniszakken onder mijn arm, niet eens wetend waar ik moet beginnen, in de puinhoop dat ik mijn "thuis" zou willen noemen, sta. Een beetje reddeloos verloren sta ik te zweten en te mompelen. Ik breek m'n nek, zo'n vier keer over hetzelfde, uhm... ding... "Wat is het eigenlijk?" Ik stap er uiteindelijk nog 3 keer overheen, voor ik het toch maar weggooi.

Met dit tempo zie ik mezelf heus nog wel zitten, aan de tuintafel, met een biertje en kwasten, enz. Maar dan wel in 2014. Dat wordt echt zo, "mijn jaar".