Van trends word ik altijd een beetje recalcitrant. Of, nou ja.. een beetje? Een beetje boel. Wanneer bij heel Nederland, de kledingkast blauw kleurt, stap ik fijn over op geel. Maar het grote probleem is, dat vervolgens geel mode wordt. Kun je de donder op zeggen. Onbedoeld ben ik dan ineens "hip". Bah! Jaren geleden liep ik met een harembroek. Vond ik zelf heel leuk, mijn omgeving vond het vooral, "Ja... apart." Vond ik een kwestie van, missie geslaagd. Inmiddels loopt heel Nederland met een harembroek en ik word daar een beetje pissig van.

Op de middelbare school knipte ik gaten in de mouwen van truien. Daar pasten dan m'n duimen door. Vond mijn moeder "Zonde! Weet je wel wat dat kost?" Mijn klasgenoten vonden het typisch iets voor mij. Jaren later, laat iemand haar nieuwe trui aan me zien. "Met gaten voor de duimen, apart toch?" Sportschoenen onder een jurk of rok, vond ook iedereen stom. Sinds Lily Allen vind niemand het meer stom, nu vinden ze haar vernieuwend, stoer en gedurfd. Ik vind haar dubbel stom!

Mijn vriendin Mylou, droeg een cowboyhoed. Vond ze mooi. Ik ook. De rest van de wereld vond het gewaagd en een beetje maf. Tot Madonna met een cowboyhoed verscheen. Nu moest iedereen een cowboyhoed, leek het. Stoom uit de oren van Mylou . Met een kop thee, sigaretten en een boel vrije tijd, waagden we een poging om te analyseren hoe het toch komt dat trends bestaan. En waarom wij er zo'n jeuk van krijgen. We kwamen er niet uit.

Ik wil me zeker onderscheiden van de massa. Maar ik ben niet op zoek naar maffe mode. Ik kies vaak voor een andere combinatie dan anderen. Niet eens echt bewust. Maar waarom ik het niet kan uitstaan dat de mode me vaak weer inhaalt? Geen idee. Ik zou het als een compliment kunnen zien. In plaats daarvan blijf ik me ergeren. Is er een psycholoog in de zaal?