Dag 2. Gropiusstadt, MH17 en een prachtig uitzicht.

Dag 2.

Op zich zat ik vol wilde ideeën en had ik een planning. Maar toen werd ik wakker om half 11, terwijl ik de wekker echt om half 9 had gezet. "Ben je in Berlijn, lig je op je bed. Echt slim, little genius, you." Ik besluit om naar Gropiusstadt te gaan, het stadsdeel waar Christiane F woonde. Daar was ik sowieso onwijs benieuwd naar en je kunt het maar gehad hebben. Het schijnt dat er een vreemde sfeer hangt, omdat de hoogbouw in vergelijking met de oorspronkelijke bouwplannen veel te hoog is, waardoor de flats op je af lijken te komen. In het boek beschrijft Christiane hoe zij in de hal van het flatgebouw plaste, omdat ze zo lang op de lift moest wachten dat ze het toilet niet ging redden. Terwijl ik de route bepaal op mijn iPad, stuit ik op een link met het voormalig adres van David Bowie en Iggy Pop, Hauptstrasse 155. "Alsof het zo moet zijn", vind ik. Het adres ligt op de route, dus ik begeef me richting U-bahn. Daar aangekomen loop ik de "Zug nach Rudow" in. En er valt niet te twijfelen of je wel in de juiste metro zit. "Zug nach Rudow.... Einsteigen bitte", klinkt het bij ieder station. Wanneer de deuren sluiten, klinkt er "Zurückbleiben bitte", waarna er een alarm te horen is en boven de deuren een rood licht knippert, als aankondiging dat deze gaan sluiten.

Hauptstrasse 155 blijkt slechts twee minuten lopen vanaf het station. Ik besluit dat ik toch ook wel een foto wil van mezelf, voor de deur van het beroemde adres. Ik kijk eerst vijf minuten om me heen, want ik voel me een beetje voor gek staan. Uiteindelijk neem ik drie selfies die mislukken en neem ik genoegen met de vierde. Vanaf het terras een paar deuren verderop bekijkt een groepje mannen mijn handelen en ze overleggen met elkaar. Waarschijnlijk vragen ze zich af wat ik aan het doen ben. Een vraag die ik mijzelf ook stel, want het ziet er eigenlijk niet uit. Om me iets minder lullig te voelen wandel ik overdreven zelfverzekerd en vastberaden langs het terras terug naar het metrostation, om mijn reis richting Gropiusstadt te vervolgen. Met de onderzoekende ogen van de mannen voelbaar in mijn rug, bekijk ik mijn selfie. "Waaaah, daar woonden Bowie en Iggy!"
Ik voel me iets minder debiel. Het blijft maar een deur en het is slechts een huis, maar toch heb ik het gevoel dat ik iets dichter in de buurt ben gekomen van mijn helden. Tegelijk weet ik best dat het nergens op slaat maar de schaamte maakt plaats voor iets dat op trots lijkt en ik bereik Gropiusstadt. Ik verwachtte grauw en grijs, maar op deze zonnige dag lijken de bomen groener dan groen en de strakblauwe hemel maakt dat de gebouwen er zelfs vriendelijk bijstaan. Ik ben wel enorm onder de indruk van de hoogte van sommigen. Tussen de flats zijn parkjes, speelplaatsen en winkels. Ik neem het allemaal in me op en probeer me voor te stellen hoe het er uitzag toen de bomen net geplant waren en de aangelegde parken zich nog moesten ontwikkelen. Dat heeft er inderdaad behoorlijk troosteloos uitgezien, concludeer ik.

Omdat het zulk mooi weer is besluit ik om in het park te gaan lopen en wel te zien waar ik uitkom. Bang om te verdwalen ben ik niet, aangezien de U-bahn en S-bahn nooit ver weg zijn en er overal bussen rijden. Ik kom bij een winkelcentrum, waar ik mijn familie middels een groepsgesprek op Whatsapp laat weten dat ik nog leef. Om dit te bewijzen stuur ik een foto, waarop mijn moeder reageert met een tekst waaruit blijkt dat ze het zo fijn vindt dat ik het naar mijn zin heb en dat ik iets laat horen. Mijn broers en zus laten weten dat ze me stoer vinden, omdat ik helemaal alleen ben. Mijn vader laat weten dat hij mijn broek te kort vindt en mijn armen te bloot. Eigenlijk suggereert hij dat ik vanaf nu in een boerka door Berlijn ga. Ik moet daar alleen maar hardop om lachen. "Ouders en hun bezorgdheid. Ik ben gewoon op vakantie. Wat kan er nou gebeuren?" Op dat moment krijg ik een pushbericht van het Algemeen Dagblad. Het is nieuws over MH17. Volgens het bericht zijn er vermoedelijk zo'n 25 Nederlanders omgekomen bij een vliegtuigcrash met een vliegtuig dat vanaf Schiphol vertrok. "Fijne vakantie. Kijk je wel uit?" Waarschijnlijk hebben de slachtoffers dit ook te horen gekregen. En waarschijnlijk dachten zij ook, "Wat kan er nou gebeuren?" Ik besluit nog even wat geruststellende teksten te sturen naar mijn familie.

Aangekomen op station Bahnhof Zoo besluit ik me aan het thema van de dag te houden. In de film over Christiane F zit een scene die zich afspeelt in het Europa Center, ooit één van de modernste winkelcentra van Europa. Het staat ook bekend als het Mercedesgebouw, vanwege het enorme logo op het dak. Het uitzicht vanaf het twintig verdiepingen tellende gebouw lijkt me te gek. Dat is het volgende doel. Op weg naar het gebouw, kom ik langs de Gedächtniskirche. 'Alles is vergankelijk' was het onderwerp van de preek in de kerk op 22 november 1943. Enkele uren later raakte de kerk zwaar beschadigd bij een geallieerde luchtaanval op Berlijn.
Ik kom aan bij Europa Center. De meeste winkels zijn gesloten en ik dool een beetje rond. In een souvenirwinkeltje koop ik een spuuglelijk lepeltje voor een vriend. Aan de bewaker van het winkelcentrum vraag ik of het mogelijk is om op de twintigste verdieping te komen. Hij wijst naar waar de liften zich bevinden. Iemand houdt een glazen deur voor me open waarachter zich twee liften bevinden en ik druk op de knop maar er gebeurt niets. De twee mannen die ook in de lift staan stoppen met praten en vragen me waar ik moet zijn. Dan blijkt dat ik in het kantoorgedeelte van het gebouw ben, waar ik helemaal niet mag komen. Een van de mannen laat me zien welke lift ik wel moet hebben en wijst me op het feit dat er een bewaker zit die bepaalt of je wel of niet naar boven mag. Boven zit namelijk een loungebar en blijkbaar is dat niet voor iedereen. De moed zakt me in de schoenen, want ik heb echt nog net geen bord om mijn nek met "toerist", ik loop in een korte broek, met twee tassen en zonder make-up. Lijkt me niet echt de look voor een loungebar. De chagrijnig kijkende bewaker onderbreekt zijn telefoongesprek, vraagt wat ik kom doen, bekijkt me van top tot teen en geeft me een knikje richting de lift. Ik mag naar boven. Het uitzicht is adembenemend mooi. De zon is aan het zakken en geeft de stad een oranje gloed. Vanaf deze hoogte kan ik tot ver in het oosten van Berlijn kijken, waar het uitzicht bepaalt wordt door hoge schoorstenen, veel laagbouw en fabrieken. Het westen kenmerkt zich door de vele lichtjes, logo's en voornamelijk hoogbouw. Het wordt langzaam donker en dan valt me op dat West-Berlijn feller verlicht is dan Oost-Berlijn. Ik vind het bijzonder om te zien. Ik vind het bijzonder dat ik hier ben! Ik voel me zo gelukkig, ineens.

Het gelukzalige gevoel houdt aan tot ik bij het hotel ben. Ik loop binnen bij het naastgelegen restaurant dat bij het hotel hoort, bestel een drankje en schuif aan op het terras waar iedere avond een aantal mannen een potje schaakt. Het gaat hierbij niet om een lullig potje schaak, maar om bloedserieus schaken met tijdklok en al. De nachtportier van het hotel doet hier ook iedere avond aan mee. Met hem heb ik nachtelijk gesprekken over voetbal en toeristen. Ik krijg mijn drankje en we proosten. Het begint nu al als thuis te voelen. Ik sprint naar de hotelkamer, om mijn iPad te pakken. Terug op het terras, lees ik het nieuws. Ik voel kippenvel vanaf mijn tenen, naar mijn nek kruipen. De ongeveer 25 Nederlanders die in het vliegtuig dat vanaf Schiphol vertrok zaten, blijken er inmiddels 154 te zijn en het vliegtuig een combinatievlucht van KLM en Malaysia Airlines. Ik zie berichten op Facebook voorbij komen en een aantal mensen kennen sommige slachtoffers. Ook blijkt dat het vliegtuig neergehaald lijkt te zijn, men vermoedt een raketaanval. De mannen lachen en toeristen lopen lallend voorbij. Nederland voelt ineens heel ver weg.